Προσαρμογή σε μια ζωή χωρίς όραση – Η ιστορία του Liam

Η όρασή μου χειροτέρευσε αρκετά γρήγορα αφού όταν ήμουν νεότερος, δεν χρησιμοποιούσα ούτε στικ ούτε κάποιο άλλο βοήθημα και μπορούσα να παίζω ποδόσφαιρο. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μου έτους στο πανεπιστήμιο ήταν όταν άρχισα πραγματικά να βασανίζομαι και έπρεπε να χρησιμοποιήσω το στικ μου και να βάλω τον εαυτό μου στον κατάλογο αναμονής για έναν σκύλο-οδηγό.

Τελείωσα το πανεπιστήμιο αλλά για περίπου 1 χρόνο περίμενα για ένα σκύλο-οδηγό και εκείνη την χρονιά δεν έκανα τίποτα. Δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι και δεν είχα αυτοπεποίθηση στον εαυτό μου καθόλου.

Όταν απέκτησα τον σκύλο, έψαχνα πράγματα να κάνω και κάποιος πρότεινε να πάω στο γυμναστήριο και έτσι το δοκίμασα. Το βρήκα αρκετά φοβερό στην αρχή επειδή δεν ήξερα τι έκανα και προσπαθούσα να το κάνω μόνος μου.

Στην αρχή, στο γυμναστήριο δεν ήταν πρόθυμοι να με βοηθήσουν και έτσι με ώθησαν σε έναν προσωπικό γυμναστή. Το έκανα για λίγο, αλλά μετά δεν τα έβγαζα πέρα οικονομικά. Και έτσι έψαξα ένα γυμναστήριο στο οποίο θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνος. Έγινα λίγο πιο σίγουρος γνωρίζοντας ότι θα με βοηθήσουν οι γύρω μου. Οι περισσότεροι θέλουν να σε βοηθήσουν και αυτό είναι όμορφο.

Εν τέλει ξαναπήγα στο παλιό γυμναστήριο. Είχαν ένα νέο μάνατζερ ο οποίος αηδίασε στην σκέψη ότι δεν με άφησαν τότε. Έτσι, άρχισα να ξαναπηγαίνω και άρχισα να κάνω νέους φίλους και εν τέλει άρχισα να δουλεύω εκεί.

Όσο πιο πολύ πήγαινα, τόσο περισσότερο αυτοπεποίθηση είχα στον εαυτό μου. Ο τρόπος σκέψης μου είχε αλλάξει τελείως και απέκτησα φίλους και γνωστούς.

Έψαχνα να βρω δουλειά αλλά δυσκολευόμουν. Οι άνθρωποι στο γυμναστήριο μου έλεγαν ότι τους μαθαίνω πράγματα που δεν μπορούσαν να κάνουν. Οι μάνατζερ στο γυμναστήριο με έπεισαν να αρχίσω το personal training. Δεν είχα κάτι να χάσω και έτσι το ξεκίνησα.

Το να μαθαίνω νέα πράγματα ήταν λίγο δύσκολο για μένα. Περισσότερο ξοδεύω κοιτάζοντας τα βάρη και βάζοντας βάρη στις μπάρες παρά στο να γυμνάζομαι. Μου παίρνει διπλάσιο χρόνο επειδή κοιτάω γύρω μου. Αλλά δεν χάνω το κίνητρο και πάντα προσπαθώ.

Προγραμματίζω τις προπονήσεις μου σε ώρες αιχμής ώστε να έχω παραπάνω κίνητρο. Με τους πελάτες μου έχω καλή συνεργασία γιατί με βοηθάνε και αυτοί με τα βάρη κλπ.

Οι άνθρωποι το θεωρούν δεδομένο ότι είναι εύκολο να βρεις αυτό που ψάχνει στο γυμναστήριο. Το να μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Σε μένα δεν ισχύει αυτό. Και κάποιοι αφήνουν τα βάρη στο πάτωμα και τα ξεχνάνε και εν τέλει υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού.

Σταμάτησα πλέον το personal training αφού ήθελα να επικεντρωθώ στο αθλητικό μασάζ και την φυσιοθεραπεία. Θέλω να βοηθάω τον κόσμο να ξεπερνά τραυματισμούς. Υπάρχουν άτομα που πονάνε καθημερινά και θέλω να βοηθάω τον κόσμο.

Άλλωστε, ήταν δύσκολο από θέμα ανταγωνισμού, να πουλήσω τον εαυτό μου σαν γυμναστή λόγω του προβλήματος που είχα και είναι λογικό.

Όταν γυμνάζομαι κάνω push/pull/lower split – 6 ημέρες και επιλέγω σύνθετες ασκήσεις. Δυσκολεύομαι με το θέμα της ισορροπίας όμως και κάποια στιγμή το άφησα γιατί έβλεπα ότι δεν δούλευε για μένα και ίσως δεχόμουν πίεση από τους άλλους «ότι πρέπει να το κάνω γιατί μπορώ».

Και το δυσκολότερο σε αυτό το ταξίδι ήταν το να μάθω να μαγειρεύω. Το έβρισκα πολύ δύσκολο γιατί δεν έβλεπα. Επομένως, η διατροφή μου ήταν κάτι που απλά ήθελε να βάλω ένα κοτόπουλο με γλυκοπατάτες στο φούρνο και απλά να το βγάλω.

Ζω με τους γονείς μου οι οποίοι με βοηθάνε και με ενθαρρύνουν και πιθανώς να τα είχα παρατήσει χωρίς αυτούς.

Η συμβουλή μου στα άτομα που ξεκινούν γυμναστήριο είναι να είναι υπομονετικοί και να μην τα θέλουν όλα γρήγορα. Αρκετοί που πάνε γυμναστήριο με φίλους τους που είναι πιο έμπειροι, ίσως το νιώσουν αυτά. Μάθετε πρώτα τα βασικά και αγαπήστε την διαδικασία γιατί υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού.

Πάντα βλέπω άτομα να προβληματίζονται επειδή τους κοιτάνε άλλα άτομα και το καταλαβαίνω. Όταν πρωτοξεκίνησα, προφανώς ήξερα ότι θα με κοιτάνε όλοι με το στικ και τον σκύλο. Το ήξερα αλλά το αποδεχόμουν. Το σκυλάκι λέγεται Harley και ήταν πολύ δημοφιλές και αγαπητό, αλλά αρκετές φορές ένιωθα ότι χαλάω τις προπονήσεις του κόσμου!